მე
ჩემ მომავალ პროფესიაზე ძალიან ბევრს ვფიქრობ და ჯერ კიდევ ვერ
გადამიწყვეტია რა უნდა გამოვიდე მომავალში!!! მაგრამ მე ყველაზე
მეტად მაინც არქეოლოგობა მხიბლავს, ალბათ ყველას გაგიკვირდათ ხომ
ეს პროფესია რომ მოწონს და ავირჩიე არა?!
მაგრამ
რა ვქნა გემოვნებაზე არ დაობენ მე ეს პროფესია ძალიან მომწონს!!
ამბავი:!!10 წლის შემდეგ!! (ალბათ)
ერთხელ
ერთ საინტერესო ადგილას წავედით არქეოლოგიური გათხრების დროს,
მშვენიერი ადგილი სპეციალურად შერჩეული ყველას გვეგონა რომ რამე
განსაკუთრებულს აღმოვაჩენდით რადგან აქ ერთ დროს ძალიან საინტერესო
ადამიანის ნაკვალევი იყო აღმოჩენილი. დავიწყეთ მუშაობა ირგვლივ
მშვენიერი გარემო იყო საშიშიც არაფერი ჩანდა პირველი ორი დღე
ვერაფერი ვიპოვეთ, მაგრამ ეს არავის გავკვირვებია რადგან მუშაობას
სულ ნელ-ნელა და გულმოდგინედ ვუდგებოდით ამ სამუშაოს დიდი
გაფრთხილება სჭირდება რადგან სიჩქარის დროს შეიძლება რაიმე ნივთი
დაზიანდეს,ჩვენც ასე ვიქცეოდით და სიფრთხილეს ვიჩენდით.
არავინ
არ გაოცებულა იმ ფაქტით რომ პირველი ორი დღე ვერაფერი ვიპოვეთ,
მაგრამ გავიდა ერთი კვირა ჩვენ იმდენი მაინც არ დაგვიკარგავს
ხდება ხოლმე, მაგრამ გავიდა ორი კვირა, სამი კვირა, 1 თვე და
გაოცებულები ვიყავით ვეძებდით მაგრამ ვერ ვპოულობდით, ვეძებდით,
მაგრამ ისევ ვერ ვპოულობდით ყველაზე საოცარი კი ის იყო, რომ არავინ
თავს არ ანებებდა ძებნას. თითქოს ამდენი ხნის შემდეგ ისევ ელოდნენ
რაგაც საოცარს, რაგაც საკვირველს გავიდა სამი თვე. ყველა
ფიქრობდა გულში იქნებ თავი დავანებოთ, მაგარმ ამას ხმამაღლა არავინ
ამბობდა, მათ შორის მეც ასე მეგონა თითქოს სასწაულის მოლოდინში
ოცი წელი რომ გაგვეტარებია რაგაცს მაინც ვიპოვიდით მაგრამ არაფერი
არ ჩანდა.
ბოლოს
და ბოლოს ჩვენი გათხრების სანახავად ცნობილი მუზეუმის მფლობელი
და ცნობილი უცხოელი სტუმრები ჩამოვიდნენ ჩვენ კი ვერ ვეუბნებოდით,
რომ ვერაფერი ვერ ვიპოვეთ სამი თვის განმავლობაში, ჩვენი
არქეოლოგიური ჯგუფი საკმაოდ ცნობილი იყო ქვეყანაში სწორედ ამიტომ
გვანდეს ეს საოცარი ექსპედიცია, ყველამ ვიცოდით რომ რთული
იქნებოდა მაგრამ ასე თუ გაგვიჩირდებოდა არ გვეგონა, მაგრამ ასე
მოხდა რას იზამ.
და
ჩამოვიდნენ ჩვები სტუმრები, ბოლოს და ბოლოს მე მივედი, გავბედე
და უთხარი სიმართლე, რომ აქ ვერაფერი ვიპოვეთყველანი გაოცებული
იყვნენ, მაგრამ ვერაფერს აკეთებდნენ, ბოლოს გვითხრენ შეგიძლიათ
დაბრუნდეთ ქალაქში მაინც არაფერი არ ჩანს, მაგრამ ჩვენს მთელ
კოლექტივს რაგაც აკავებდა შეიძლება არაგაც საოცარი ძალაც ვუწოდოთ,
ამიტომ ჩვენ ვთქვით:”ჩვენ მაინც ვცდით, და დავრჩებით”. გავიდა ერთი
კვირა უკვე ჩვენც გვეწურებოდა იმედი, მაგრამ ერთ დღსაც მოხდა
საოცრება, ყველანი დაღლილნი მოსასვენებლად ჩამოვჯექით და
შემთხვევით რაგაც პატარა თასი ვიპოვეთ, თვალებს არ ვუჯერებდით
ძალიან გაგვიხარდა, სხვა შემთხევაში ამას უმნიშვნელოდ ჩავთვლიდით,
მაგრამ ამ შემთხვევაში ეს საოცრება იყო. ყველას ძალაინ გაგვიხარდა
გადავწყვიტეთ ის ადგილი გაგვეთხარა სადაც თასი ვიპოვეთ, მაგრამ სხვა
არაფერი ჩანდა, შემდეგ ეს თასი გავგზავნეთ ქალაქში, ის
გულმოდგინეთ შეისწავლეს და აღმოაჩინეს, რომ ეს თასი მეფეს
ეკუთვნოდა, ამ თასს ძალიან დიდი დატვირთვა ჰქონდა და ამ ადგილას
იმიტომ აღმოაჩინეს, რომ საიდუმლოდ გადაუმალიათ რადგან მტერს არ ეგდო
ხელთ, და ეს ნამდვილად გამოსვლიათ. ამ აღმოჩენამ დიდი წვლილი
შეიტანა ისტორიის შეცვლაში მაგრამ მთავარი ის იყო რომ ჩვენი
მეგობრულად მუშაობა და გულის სათქმელის მოსმენა ვისწავლეთ!!
სულ ეს იყო იმედია მოგეწონათ ეხა კი ფოტოები!!!
|
