თავი საშნლად მტკიოდა, ცოტა დაბნეულიც ვიყავი , დედამ ეს შემამჩნია და მითხრა რომ მისთვის ჩემი ცუდ ხასიათზე ყოფნის მიზეზი გამემხილა მე კი ჩავთვალე რომ ამასარავინ დაიჯერებდა, რომ მანიაკმა მე გადამარჩინა და ამიტომ გაჩუმება ვარჩიე და მოვიმიზეზე დაღლილობა.
მთელი ორშაბათი ფიქრებში გავატარე, ვერ ვაზროვნებდი, არ ვიცი ეს რისი ბრალია ალბად უბრალოდ სტრესი მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად ძალიან მაინტერესებსდა ეს ყველაფერი სადამდე გაგრძელდებოდა, გამოგიტყდებით ეს საშიშ თამაშად მეჩვენა და მომეწონა კიდეც როცა საკუთარი თავი მსხვერპლის როლში წარმოვიდგინე მაგრამ ეს უაზრო ფიქრები მალევე გამოვირეცხე თავიდან და რეალობას დავუბრუნდი რომელიც ათასი კითხვებით იყო სავსე.
მომდევნო დღეებმა ჩვეულებრივად ჩაიარა უბრალოდ ის გრძნობა რომ ვიღაც მართლაც მითვალთვალებდა არ მინელდებოდა,სიმართლე გითხრათ რამდენჯერმე უცხო ადამიანის ჩრდილიც შევნიშნე ჩემს სახლთან.
მოვიტყუები რომ ვთქვა თითქოს ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, პირიქით ამაზე მეტად არაფერი მაინტერესებსდა. ჩემი სხეულის რაღაც ნაწილს თავგადასავალი სწყუროდა, მაგარმ მეორე ნაწილი მაფრთხილებდა რომ ამ ყველაფერს ცუდი ბოლო ექნებოდა. მეცადინეობას გული ვერაფრით დავიდე. ახალიამბები ამ მკვლელის შესახებ უფრო გამძაფრდა, ყოველდღე მემატებოდა ინეტერსი, თითქმის ყოველდღე ვუსმენდი ახალ ამბებს მის შესახებ, ვხვდებოდი რომ ჩემს ფსიქიკას თანდათან საფრთხე ემუფრებოდა, მე გავხდი შეპყრობილი ამ ადამიანით ამ მონსტრით, რომელმაც სიმშვიდე წამართვა და მოსვენება დამაკარგვინა.
გავიდა ერთი კვირა ამ უცნაური ამბიდან, მაგრამ მე ჯერ ვერც კი გამოვრკვეულვარ. მეგონა რომ რაღაც უნდა შეცვლილიყო ამ დღეს, და იმედი მქონდა რომ არ ვცდებოდი. იმ დღემ თვალიამიხილა ყველაფერზე და ჩემს ყველა კითხვაზე პასუხი დამანახა, ეს სწორედ რომ ბედისწერა იყო, რამაც მე შემცვალა. მოკლედ ასე მოხდა ყველაფერი: ჩვეულებრივ მე ვბრუნდებოდი გვიან სახლში
სადაც მამა უნდა დამხვედროდა, არ ვიცი ე დამთხვევაა თუ მართლაც ბედისწერ მაგრამ მამაჩემს კვლავაც დააგვიანდა მე კი არ შევჩერებულვარ და გზა კვლავ განვაგრძე. უეცრად გზა გადამიჭრა ოთხმა ახალგაზრდა ბიჭმა,
დავიბენი და არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი ან ჩემგან რას ელოდნენ, გონებაგამეყინა და რამდენჯერმე დავიკივლე გავიქეცი მეორე მხარეს მივრბოდი
და ისინიც მომდევდნენ, მოსახვევშიშავებში ჩაცმულ ადამიანს გადავეყარე,
იმდენად დაბნეული ვიყავი ხელი ვკარი და გავიქეცი, ქუჩის ბოლოს მამა დავინახე გავიქეცი მისკენ და ჩავეხუტე, მანაც მანუგეშა.
უკან მივიხედე რომ დამენახა ის ბიჭები სად იყვნენ და მე მხოლოდ ის დავინახე შავებში ჩაცმული ადამიანი რომელსაც ისე გავექეცი და ხელი ვკარი თითქოს არავინ ყოფილიყოს, ის მე მიყურებდაუფრო სწორად სახით ჩემსკენ იდგა, ძალიან შემეშინდა ნუთუ სწორედ ის იყო ვინც წინა კვირას ზუსტან ამ დროს გადამარჩინა, ნუთუ ეს იყო ის .....
არ მინდოდა ამ სიტყვის გაფიქრებაც კი. ძალიან მეშინოდა , მაგრამ არა არაფრის შიში არ მქონდა მე ხომ ყველაზე საშიში დამნაშავე მიცავდა. ყველა იმ დანაშაულის მიუხედავად რაც კი მას ჩაუდენია მე მისდამი უფრო სხვა გრძნობა გამიჩნდა არ ვიცოდი ამ გრძნობისათვი რა დამერქმია. უბრალოდ მარტო ყოფნა და ყველაფერზე დაფიქრება მჭირდებოდა. მე და მამა სახლში მივედით. თავი მოვაჩვენე დედას რომ არაფერი მომხდარა. ოთახში შევედი და იქიდან გამოსვლა აღარც მიფიქრია მეორე დღემდე
