~ ძალიან მაგარი მუსიკაა და თან ჩართეთ და ისე წაიკითხეთ ~
ბედისწერა♥
მეხუთე თავი
ეს ათ წუთიანი შეხვედრა მინდოდა არ დამთვარებულიყო, არ მინდოდა გამეშვა, მეშინოდა რომ შეიძლება არ დაბრუნებული, იცით ეს შიში მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში მქონდა, ამლბად ეს მხოლოდ წინათგრძნობა შეიძლება ყოფილიყო. მახსოვს მისკენ გავიწიე რომ მაგრად ჩავხუტებოდი მან კი მკითხა: -დარწმუნებული ხარ რომ ჩემთან ურთიერთობის გაგრძელება გინდა იმის მიუხედევად რომ მე მკვლელი ვარ?
-მე რომ დარწმუნებული არ ვიყო ახლა აქ არ ვიდგებოდი და შენს ჩახუტებას არ შევეცდებოდი, აქ ვარ და გენდობი, არ მინდა შენი დაკარგვა, ეს გრძობა აქამდე ჩემთვი უცხო იყო, მაგრამ შენი წყალობით მივხვდი რომ ჩემი ცხოვრება შენს გარეშე იდიოტობა იყო. ამ წუთს ძალიან დიდხანს ველოდი და არ ვაპირებ დაგკარგო.(მე)
ის ჩამეხუტა, მე მას მაგრად ვიჭერდი ხელებს მეგონა რომ ერთ დღეს გაქრებოდა, ისე მოულოდნელად მიმატოვებდა როგორც გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში. შემდეგ თვალებზე შავი ნაჭერი ამაფარი და ყურში ჩამჩურჩულა:
-ეს შენთვისვეა უკეთესი. მე ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, არ შევწიინაღმდეგებივარ, თვალებაკრული ცოტახანს ვიდექი, შემდეგ ნელა მოვიხსენი ნაჭერი და ის ვერსად დავინახე. საშინლად მეტკინა გული, დავიძაბე მინდოდა მეყვირა მაგრამ მისი სახელიც არ ვიცოდი, შემეშინდა რომ მას ვეღარასოდეს ვნახავდი, ეს ჩემთვის ყველაზე მტკივნეული იქნებოდა. თავი ვერ შევიკავე ძირს დავჯეფი რადგან ვხვდებოდი რომ თავბრუ მეხვეოდა და არ მინდოდა წავქცეულიყავი, ცრემლები მოდიოდნენ თავისით,
ჩემთვის მაშინ მთელს სამყოროში მხოლოდ ის არსებობდა მის გარდა ვერავის ვხედავდი, ის იყო ვინც მე მჭირდებოდა რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა. ასე ვიყავი ერთი საათი გაურკვევლობაში, შემდეგ გონს მოვედი და შინ დავბრუნდი, მოსაცდელში დედა დამხვდა, თქვენ ვერ წარმოიდგენთ როგორ მინდოდა მას დავლაპარაკებოდი და სიმართლე მეთქვა, მაგრამ მისი რეაქციის შემეშინდა, ამის ნაცვლად მოულოდმელად მივედი და ჩავეხუტე ისე თითქოს სამუდამოდ ვემშვიდობებოდი, დედას გაუკვირდა მაგრამ არაფერი მკითხა.
მე კი ჩემს ოთახში გავედი რომ დამეძინა მეცადინეობის თავი არ მქონდა გადავწყვიტე დილას ადრე გამეღვიძა და მესწავლა. ოთახში რომ შევედი ფანჯრები დამხვდა ღია, ძალიან გამიკვირდა რადგან მე ეს არ გამიკეთებია,
გავიფიქრე რომ დედა გააღებდა ჩემს არ ყოფნაში, მაგრამ უეცრად მე ჩემს საწოლზე წერილი დამხვდა, ახლა კი მივხვდი ეს ვისი ნამოქმედარიც იყო, მოუთმენლად მივვარდი და წერილი გავხსენი მაინტერესებდა შიგ რა ეწერა. ის მწერდა:
"ელენე მაპატია ასეთი საქციელისთვის და იმისთვის რომ ასე ჩუმად გაგეპარე, როცა თვალებში გიყურებდი საკუთარი თავის შემეშინდა რომ რამე არ დამეშავებინა შენთვის და გაცლა ვამჯობინე. მე შენთან ვარ ყოველთვის როცა ვერ მხედავ მე მაშინაც შენთან ვარ, ღამეც ვდარაჯობ რომ შენი ტკბილი ძილი არავინ დაარღვიოს, იმედია მექნება შანსი მოგიყვე ყველაფერი ჩემს შესახებ და გითხრა ის დიდი საიდუმლო რის გამოც ჩავდივარ ამ საშინელ მკვლელობებს, გთხოვ არ შემიძულო, რადგან მე მიზეზი მაქვს..........მაგრამ მთავარი მიზანი ახალა ჩემთვის შენი უსაფრთხოებაა.........მიყვარხარ და ამაში ეჭვი არ შეგეპაოს ერთი წამითაც კი....."
მე არ ვიცი ამ დროს რა მომივიდა ცრემლები და სიცილი ჩემს სახეზე ერთდროულოდ იხატებოდა, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდო რომ ის ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი შენაძენი იყო, და რადაც არ უნდა დამჯდომოდა ყველასგან და ყველაფრისგან დავიცავდი, ჩემი ახლობლებისგანაც კი.
ბავშვებო მოგეწონათ ეს თავი?? გავაგრძელოო?? ))** თუ მოგეწონათ შემიძლია დღესვე დავდო შემდეგი თავი :))**
|
