მეათე თავი
მასთან გატარებულმა იმ ღამემ შეცვალა ჩემი ცხოვრება, არ ვიცი თითქოს საკუთარ თავში დარწმუნებული გავხდი, ახალა მჯეროდა რომ ის მხოლოდ მე მეკუთვნოდა, ეს ჩემთვის ყველაზე მთავარია, ენით აუღწერელ ბედნიერებას ვგრძნობდი როცა მის ლამზ თვალებს შევყურებდი, ვხვდებოდი რომ იგი ჩემთის შექმნა უფალმა და ბედისწერით ერთმანეთთან სამუდამოდ დაგვაკავშირა.
მასთან ერთი კვირა ვიყავი, ამ დროის განმავლობაში მე არ დავკავშირებივარ ჩემს ოჯახს, მათ მიმართ ბრაზს ვგრძნობდი, იმ დროს ვერ ვაცნობიერებდი რომ დედამ და მამამ ეს ყველაფერი ჩემთვის გააკეთეს მე ხომ მათთვის ერთადერთი ვიყავი, მაგრამ მე უკან დახევას არ ვაპირებდი, მინდოდა საკუთარი ცხოვრებისთვის მიმეხედა, სკოლას არ ვაცდენდი და მასწავლებლებთანაც დავდიოდი.
იმ დღეებში უკვე ვგრძნობდი რომ ჩემს მიმართ ყველა შეცვლილიყო, არ ვიცოდი ეს რატომ ხდებოდა, შიშს ვგრძნობდი, ჩემი სიყვარული ჩემი ერთადერთი სიყვარული, იგი მირჩევდა მშობლებს დავლაპარაკებოდი მისი გულისთვის არ გამეწყვიტა მასთან ურთიერთობა, თითქოს გრძნობდა რომ ჩვენი სიყვარული ვეღარ გაგრძელდებოდა, და მას კეთილი ბოლო არ ექნებოდა, ამას არ ამბობდა მაგამ მის თვალებში და დარდიან სახეზე მე ყველაფერს ვკითხულობდი.
ერთ დღესაც სკოლაში მივედი და გავაცნობიერე რომ რაღაც ისე არ იყო როგორც უნდა ყოფილიყო, გარიყული და მარტოსული ვიყავი, მასწავლებლებიც მარიდებდნენ თავს.
გადავწყვიტე ყველაფერი გამეგო და დამრიგებელს ვკითხე თუ რატომ მექცეოდა ყველა ასე მკაცრად. მისი სიტყვები კი დღესაც არ ამომდის გონებიდამ:"- ელენე ტელევიზიამ შენი და მანიაკის ურთიერთობის შესახებ გამოაცხადა და ფოტოებიც გვაჩვენეს ერთად გადაღებული, იცი ჩვენ არ გვინდა ასეთი მეგობრის პატრონ გოგონასთან ურთიერთობა, შენ აქამდე პოლიცია დაგაკავებდა დედაშენის ადვოკატებს რომ არ დაეცავი, იცი შენ თავს იღუპავა, ჩამოშორდი მას" განსაკუთრებით ბოლო სიტყვებმა შემძრა, მერჩივნა მოვმკვდარიყავი და მასთან განშორებას ვერ გადავიტანდი,
ამ დროს მამამ დამირეკა და მითხრა რომ ჩემთან სალაპარაკო ჰქონდათ და სახლში მივსულიყავი, მე როცა სწავლას მოვრჩი და მასთან დავბრუნდი, მინდოდა მამას ზარის შესახებ მეთქვა, მანაც ეს მშვიდად მიიღო და მითხრა რომ დრო იყო მშობლებთან ურთიერთობა გამერკვია. წასვლისას ისე ჩამეხუტა თითქოს სამუდამოდ მემშვიდობებოდა, არა ამას ვერ გადავიტანდი ვერ დავკარგავდი მას, მაგრამ მაინც წავედი დედასთან სალაპარაკოდ.
სახლში 8 საათზე მივედი ჩემი მშობლები მოწყენილი და განადგურებულები ჩანდნენ, თითქოს ნანობდნენ მაგრამ ამას არ იმჩნევდნენ, მოულოდნელი ის იყო რომ შესვლისას დედა ჩამეხუტა და სიყვარულით მითხრა: -ნუთუ დაბრუნდი ელენა -კი დედა აქ ვარ და გისმენთ თქვენ ჩემთან სალაპარაკო გქონდათ -შვილო, შენ იცი რომ ჩვენ ვზრუნავთ იმისთვის რომ კარგი გარემო შეგიქმნათ, ეს უნდა იცოდე და ჩვენ არ მოგვწონს მასთან რომ გაქვს ურთიერთობა(მამა) იგივე სიტყვების გაგონებაზე კარისკენ წასვლა დავაპირე რომ დედამ დამიძახა -არ წახვიდე, შენ ჩვენი შვილი ხარ -მე მას ვჭირდები(მე)
ამ დროს ტელევიზიამ გამოაცხადა რომ სპეცოპერაცია იგეგმებოდა მანიაკის და მკვლელის დასაჭერად და მას დღესვე აიაყვანდა პოლიცია. როცა ეს ამბავი გავიგე დედას შევხედა მან სახლიდან გასასვლელი კარი ჩაკეტა, ყველაფერს მივხვდი მათ სპეციალურად მომიყვანეს აქ რომ ამ ამბავს არ შევსწრებოდი, და უკანასკნელ წუთებში მასთან არ ვყოფილიყავი, თავი ვერ შევიკავე არ ვიცი რა დამემართა დედაჩემს მივვარდი და გასაღები ხელიდან გამოვგლიჯე, ვეღარაფერს ვგრძნობდი ერთი კი ვიცოდი მე მას ვჭირდებოდი, მე მას არ დავკარგავდი, სახლიდან გავიქეცი, მშობლები გამომედევნენ, მივრბოდი მეშინოდა არ დამეგვიანა და მე შევესწარი ისეთ სცენას რომელიც ჩემს ცხოვრებაში არ დამავიწყდება, გარეთ ვიდექი და ვუყურებდი პოლიციელები თუ როგორ მოათრევდნენ მას იგი ნაცემი და განადგურებული იყო,
პოლიციელებს ხელი ვკარი და მისკენ გავიქეცი, მასთან მიკარების უფლება არ მომცეს, მაგრამ ისინი ვერ შემაჩერებდნენ, მივვარდი მას და ჩავეხუტე იგი ტირილით მეუბნებოდა რომ ვუყვარვარ და ეს მისი სიცოცხლის დასასრული იყო,
არა მას სიკვდილის უფლება არ ქონდა , პოლიციელებმა გამათრიეს მას სცემდნენ და აი ის საბედისწერო ტყვია რომელმაც ბოლო მოუღო ყველაფერ იმას რაც მიყვარდა, ერთერთმა სნაიპერმა მას გულში ტყვია მოარტყა, მე ვხედავდი თუ როგორ დაეცა ის და სიკვდილის წინ თვალებით მე შემომხედა,
მე ამას ვერ გავუძელი და რაც ძალა და ღონე მქონდა ვიკივლე, ვყვიროდი ვტიროდი, ვეღარ ვაზროვნებდი, ვერ აგიღწერთ ეს ჩემთვის შოკი იყო, იგი სასწრაფომ წაიყვანა გადარჩენის იმედი ქონდათ, სამუდამო პატიმრობას უსჯიდენ, მეც გული წამივიდა და ჩემმა მშობლებმა საავადმყოფოში წამიყვანეს.
გონს რომ მოვედი პალატაში ვიყავი, თავს დედა და მამა მადგნენ, დედას ჩემი ხელი ეჭირა და ჩადენილისთვი ბოდიშს მიხდიდა მამა კი ტიროდა, ყველა მიხვდა თუ როგორი ძლიერი იყო პატარა 18 წლის გოგოსა და მანიაკის სიყვარული, ამ დროს ექიმი შემოვიდა და მითხვა ორი ამბავი ქონდა ჩემთვის ცუდი და კარგი, მკითხრა რომლით დავიწყოო, მე ზიზღით შევხედე ის მიხვდა რომ ამის კითხვის დროს არ იყო და დაიწყო
-ჩემო კარგო ცუდი ამბავია რომ იგი გარდაიცვალა და ჩემი განწირული კივილი მთელს საავადმყოფოში გაისმა, სუნთქვა გამიხშირდა, ლოგინიდან წამოვვხტი გიჟივით ვიქცეოდი, -არა მე მას ვერ დავკარგავ არა ის ჩემია, არა ღმერთო რატომ წმართვი მე ხომ ასე მიყვარდა(მე) ვტოროდი მტკიოდა გული სული ყველაფერი მტკიოდა ვერ ვგრძნობდი რომ ჩემს ირგვლივ ამდენი ხალხი იყო.
-და კარგი ელენე შენ ორი კვირის ფეხმძიმე ხარ. ამის გაგონებაზე დედას შევხედა ის მოწყალე თვალებით მიყურებდა თითქოს ყველაფრის პატიებას მთხოვსო, მე ეს გამიხარდა მე ის დავკარგე მაგრამ მისი შვილი მყავდა და ეს ღმერთის საჩუქარი იყო, ბავშვი ხომ სიცოცხლის სიმბოლოა, ის ჩემში ხელმეორედ დაიბადებოდა, და მას მე ისე ავღზრდიდი როგორც ღირსეუ ადამიანს. ამაყი ვიყავირომ მან ჩეს სხეულში ჩვენი სიყვარულის ნაყოფი დამიტოვა. ვტიროდი იმის გამო რომ დავკარგე მაგრამ მიხაროდა რომ ბავშვი მეყოლებოდა მისი და ჩემი შვილი.
დრო გავიდა ასე დამთავრდა ჩემი სიყვარულის ამბავი, ახლა 75 წლის ვარ ერთი წამით არ გამნელებია ის გრძნობა რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი 57 წლის შემდეგაც კი ახლა მე შვილიშვილები მყავდა, მე მას ყოველ სააღმოს ვნახულობდი სიზმრებში, ყოველ წამს ვგრძნობდი რომ ის ჩემს გვერდით იყო და ყველაფერში მეხმარებოდა, ჩვენ ბიჭი შეგვეძინა მე მინდოდა მისი სახელი მცოდნოდა მაგრამ ეს არავინ მითხრა მაშინ, იგი დავკრძალეთ და მე მის საფლავზე ყოველ კვირას დავდივარ და თეთრი ვარდები მიმაქვს ჩვენი წმინდა სიყვარულის ნიშნათ. ჩემს ცხოვრებაში იგი ერთადერთი იყო მას შემდეგ ის ადგილი ჩემს გულში რომელიც მას ეკავა არავის შეუცვლია, დღემდე მიყვარს და იგი ჩემი ერთადერთი სიყვარულია.
ბავშვებო ეს იყო ჩემი პატარა მოთხრობა, იმედია მოგეწონათ, ვცდილობდი ეს თქვენ ასაკთან შესაფერისი და ადვილად აღსაქმელი ყიფილიყო, დიდი მადლობა ვისაც მოგწონდათ და კითხულობდით, ან თუნდაც ერთი ქება გაიმეტეთ ამისთვის, ეს ჩემთვის სტიმულია, ამ მოთხრობით მინდოდა მეთქვა რომ არავის მისცეთ უფლება წაგართვათ საყვარელი ადამიანი და იბრძოლეთ იმისთვის ვინც გიყვართ, არავინ შეაფასოთ უარყოფითად სანამ მას კარგად არ გაიცნობთ,
იმედია კიდევ სხვა რამეებზეც დაგაფიქრებთ ეს პატარა მოთხრობა და თქვენს გულში პატარა ადგილს მაინც დაიკავებს. მადლობა ყველაფრისთვის მიყვარხართ წარმატებებს გისურვებთ ცხორებაში, ელენასავით არადროს დატანჯულიყავით. ამ თავს გიძღვნით თქვენ ჩემი მოთხრობის მუდმივო მკითხველებო !!!
ეხლა კი გეტყვით რომ მე ეს მოთხრობა მე არ დამიწერია ეს ჩემმა უსაყვრალესმა და უნიჭიერესმა...ჩემმა პატარა მწერალმა დაწერააა <333 დროა გაიგოთ ამ მოთხრობის ავტორი ეს არის ჩემი დაიკო -გვანცაა :)))
მიყვარხარ გვანც და ძალიან დიდი მადლობა ასეთი მოთხრობისთვის !!...მე ბევრი რამ ვისწავლე ამ მოთხრობიდან .... |
