-დედა ისინი მართლა არსებობენ!(ნამტირალები ხმით ვუთხარი დედას)
-რაა? (დედა)
-ისინი პატარა ბავშვები იყვნენ,მოვიდნენ და ჩემს მეგობრებს რაღაცეები ამოაჭრეს და ჭამდნენ.
-მერი სად არის!!! (დედა)
მერიი!მერიი!მერიი! სულ ძახილით ამოვიდნენ დედაჩემი და ჩემი და,მაგრამ უკვე გვიანი იყო!!!მე კლოის წავყევი.ჩემი და და დედაჩემი გაგიჟებულები წამოვიდნენ ჩემს საძებნელად,მაგრამ მათი ხმა ზომბებმაც გაიგეს და უკან დაედევნენ!დედა და ჩემი და დანგრეულ შახტასთან მივიდნენ და ზომბების სახლში შეიხედეს.იქ საშინელი მდგომარეობა დახვდათ:ადამმიანის,ცხოველების და ფრინვალების ჩონჩხები,ქსელები.მაგრამ მათი ხმაზომბებმა გაიგეს და თავს ვეღარ დაიძვრენდნენ!მივიდნენ შახტასთან და ჩემს ოჯახის წევრებს დაუწყეს ყურება.კიდევ კარგი მაშინ დანაყრებული იყვნენ,თორემ დედა და რებეკა ცოცხალი აღარ იქნებოდნენ!ზომბებმა შავი მზერა მიაპყრეს ჩემს ოჯახს,მაგრამ ისინი ადგილზე აღარ იყვნენ.მირბოდნენ და იმ კაცის სახლთან მოხვდნენ,ვინც ჩვენს სახლს სისხლს უსვამდა.მაგრამ გვიანი იყო.იქაც მოვიდნენ ბავშვი-ზომბები და ფანჯრების მტვრევა დაიწყეს.ერთი კაციც მოგვადგა,მას თოფი ეჭირა და ბავშვებს ესროდა,,მაგრამ რა ხეირი!ზომბების 1/4 შემოვიდნენ და იმ კაცის მოსაკლავად გაემართნენ.ზემოდან ყვირილი ისმოდა,თოფის სროლის ხმა,ბოლოს სისხლი გადმოისხა ზემოდან და ყველა გაწუწა.დედამ ტირილი დაიწყო და მერის იხსენებდა,მაგრამ ამ დროს ზომბების გროვა,რომელიც გარეთ იყო გაიწია და მათ შორის საღსალამათი მერი გამოვიდა.დედას სიხარულს საზღვარი არ ქონდა.ის მოვიდა და ჩამეხუტა
-სად იყავი ჩემო ლამაზოო(დედა)
-მე კლოის ვეთამაშებოდი,მასთან დიდი ხანია არავის უთამაშია.
კლოიმ უკან საცოდავად გაიღიმა
3 დღის შემდეგ...
აი უკვე მე დედა და ჩემი და ბარგს ვალაგებდით და იმ კაცს ვუთხარით,რომ ზომბები ჩვენს სახლში ჩაეკეტა.ისინიც ბედნიერები იყვნენ.მერიმ კლოი თავისი სათამაშო დაუტოვა,ხოლო კლოი მერის თავისი სათამაშო.ჩვენც და ზომბებიც ბედნიერები ვიყავით.კიდევ ჩვენს სახლში ვიპოვეთ კლოის ადამიანობის ფოტო.აი ისიც:
მათ სახლში:
მერი:
აი უკვე ჩვენმა მარჩენალმა ჩაკეტა ყველა კარი ყველა ფანჯარა,ჩვენ აღარაფერი შეგვიძლია,მაგრამ სამაგიეროდ ადამიანებს აღარ მოვკლავ.მერიმ თავისი ბარბის სათამაშო დამიტოვა და იმით ვთამაშობ.
ნახვამდის!!@
