წაიკითხეთ მოთხრობა სასიამოვნო მუსიკასთან ერთად
...............მახსოვს ნოემბერი იყო, წვიმდა, კვლავ შემზარავი ამინდი, მოღუშული ცა, ფანჯარასთან ვიჯექი და ჰარის ველოდი რადგან ზუსტად ამ დღეს ჩვენ პირვლად შევხვდით ერთმანთ გასულ წელს,
ვდარდობდი იმაზე თუ როგორ უნდა მეთქვა მისთვის სიმართლე, რომელიც მკლავდა, დედაჩემი უკვე საკუთარ თავს არ გავდა, ოთახში იკეტებოდა და საჭმელსაც კი არ ეკარებოდა, მე კი ერთბაშად იმდენი რამ დამატყდა თავს გამუდმებული თავბრუსხვევა მაწუხებდა, ყოველი ჩემი დღე კვლავ ჰარიზე ფიქრით იწყებოდა და მთავრდებოდა, გამუდმებით მივტიროდი იმ დროს როცა ჩვენ ერთმანეთს პირვლად შევხვდით,
ვნანობდი ყოველ ჩემს ნაბიჯს მაგრამ დროის უკან დაბრუნება რომ შემძლებოდა მასზე უარს მაინც არ ვიტყოდი ჩემი სიყვარული ძლიერი იყო, მაგრამ ამ გარემოების გამო ის სულს ძლივს ღაპავდა....
კარზე კაკუნი გაისმა წამოვხტი და სტუმრის დასახვედრად გავვარდი, მე უეცრად ჰარი დავინახე, ის კვლავ იღიმოდა, უდარდელი სახე ჰქონდა მან ხომ არაფერი იცოდა,
როცა ჩემი ფერმკრთალი სახე დაინახე გაკვირვებულმა მკითხა თუ როგორ ვიყავი, მივუგე რომ სასწრაფო საქმე მქონდა მასთან, ხელი მოვკიდე სახლში შემოვიყვანე და ყოველივეს მოყოლა დავიწყე, მახსოვს როგორ ეცვლებოდა სახე და როცა დასკვნით ნაწილზე გადავედი და ვთქვი რომ ჩვენ და-ძმანი ვართ,
ჰარი წამოხტა, ხელი მკრა, შეშლილის სახე ჰქონდა, მუშტებს იქნევდა აქეთიქეთ თითქოს საკუთარ განცდებს და გრძნობებს ვეღარ აკინტროლებსო, ზიზღით შემომხედა, ხელი მკრა,
მე ტავბრუსხვევა კვლავ ვიგრძენი მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, ბოლოს დავინახე თუ როგორ დავარდა ჰარი მუხლებზე და როგორი შემზარავი ხმით ყვიროდა, მივვარდი მასთან ჩახუტება მინდოდა მაგრამ ხელი კვლავ მკრა და სახლიდან განადგურებული და ატირებული გავარდა, არ ვიცოდი რა მექნა მეშინოდა ასეთ მდგომარეობაში მყოფს რამე სისულელე არ ჩაედინა, უკან გავყევი, დავინახე როგორ გადარბოდა გზაზე ფეხები ებმოდა, თვალები ცრემლიანი ჰქონდა,
ამ დროს კი არსაიდან სწრაფად მომავალი მანქანა გამოჩნდა ჰარიმ ეს ვერ შეამჩნია და საშინელი ავარია მოხდა.............
დიახ ის ადგილზე გარდაიცვალა, ამის გაგებაზე გონება კვლავ დავკარგე თავის მოკლვლა ვცადე მაგრამ დედამ არ დამანება,
ჰარის საავადმყოფოდან გადმოასვენეს თავის მშობლების სახლში და დაკრძალეს, საკუთარ თავს ვერ ვცნობდი ამ აბის შემდებ, მის საფრავზე დავდიოდი ყოველდღე, ვსვამდი, ნარკტიკებს ვიღებდი მინდოდა რეალობას გავქცეოდი, დედაჩემი აღარ მადარდებდა, ჰარის სიკვდილიდან ორი კვირის შემდეგ სახლში დავბრუნდი კვლავ ტრადიციულად მის საფლავზე ვიყავი სალში შევედი და შოკისმომგვრელი რამ დავინახე დადეჩემს თავი ჩამოეხჩი, ისტერიკაში ჩავვარდი ვერავინ მამშვიდებდა, ვკიოდი კწიოდი,
დედას პატიებას ვთხოვდი მაგრამ უკვე გვიანი იყო, მე ყველა დავკარგე ვინც კი მიყვარდა, დედაც დავკრძალეთ, ამ ამბებიდან უკვე თითქმის ერთი თვე გავიდა როცა მე საავადმყოფოში გადამიყვანნს ნერვიული აშლილობისთვის, ფსიქიკა მენგრეოდა რადგან დავკარგე ორი ჩემთვის უძრივფასესი ადამიანი, მთელი ერთი თვე ვლოთობდი და ჩემი ცხოვრება თავზე დავინგრიე.
საავადმყოფოში ანალიზები გამიკეთეს და ამას დაემთხვა კიდევ ერთი ამბავი მე ჰარისგან ვიყავი ფეხმძიმედ, მეზიზღებოდა ის ბავშვი რომელსაც მუცლით ვატარებდი, არ მინდოდა დაბადებულიყო, მე ჩემი ძმისგან ვიყავი ორსულად ამაზე რომ ვფიქრობდი ისტერიკა მივარდებოა, გაჭირვებაში ვცხოვრობდი სახლი მქონდა მხოლოდ რას ვჭამდი ან ვსვამდი კაცმა არ იცოდა, ექიმთან მხოლოდ ერთხელ ვიყავი მტელი 9 თვის განმავლობაში, იქ კი მითხრეს თუ სმას არ შევეშვებოდი ნაყოფი დეფექტითთ დაიბადებოდა, მაგრამ ეს არ მანაღვლებდა, საერთოდ არ ვფიქრობდი იმაზე რომ ჩემში იზრდებოდა მრავალი ქალის ოცნებად ქცეული ბავშვი, სიყვარულის ნაყოფი..................
როცა ვიმშობიარე, ეს ყოველივე ბუნდოვნად მახოვს მაგრამ არ მავიწყდება წუთი როცა ბავშვის ტირილის ხმა გავიგონე, არ ვიცი საავადმყოფოში როგორ ავღმოვჩნდი, როცა ჩემი შვილი დავინახე ყოველივე ცუდი დამავიწყდა თითქოს თავიდან დავიბადე
მაგრამ ამ ბავშვს ვერ გავზრდიდი, ვერ შევიფარები და დედობას ვერ გავიწევდი ჩვილს რომელიც ჩემი ძმისგან მყავდა, მაგრამ მე ეს არსება სიგიჟემდე შემიყვარდა...............გვერდიდან არ ვიშორებდი სანამ საავადმყოფოში ვიყავი, ერთხელაც ექიმი შემოვიდა და მითხრა რომ ჩემს შვილს გულის თანდაყოლილი დაავადება ქონდა და წინა დღით გარდაცვლილიყო, ამის გაგებისთანავე მახსოვს მხოლოდ ის რომ ვკიოდი მასთან მისვლას ვითხოვდი, დამამშვიდებელი გამიკეთეს, მინდოდა საკუთარი ცხოვრება დამეწყევლა, ნუთუ ასეთი ცოდვა მქონდა ცხოვრებაში რამაც ჩემი განადგურება გამოიწვია.
ეპილოგი
-ემილი ძვირფასო შენი პალატაში დაბრუნების დროა, წამალი უნდა დალიო. ემილი ნუ მეურჩები მე შინი ექიმი ვარ. ემილი ხომ გესმის რომ შენი შვილი ცოცხალია აღარ არის და ეს შენს კისერზეა.
გოგონამ შეშლილი თვალებით შეხედა ექიმს თითქოს უნდოდა მისთვის გული ამოეგლიჯა ამ სიტყვებისთვის,
მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო რადგან ის საკუთარ თავს არ ეკუთვნოდა, გონს მხოლოდ მომენტებში მოდიოდა ჰარის, დედას და საკუთარ შვილს უხმობდა, მაგრამ მალევე ყოველივე ავიწყდებოდა და ველური სიცილით იმშვიდებდა თავს, ექიმმა ელიმის ხელი მოკიდა და პალატაში გაყვა, გოგონაც მშვიდად და აუღელვებლად გაჰყვა მას, თითქოს წინაღმდეგობის გაწევის უნარიც კი დაკარგული ჰქონდა.................ეს ყოველივე კი დაიწყო და დასრულდა ნოემბრის წვიმიან დღეს
ბავშვებო სულ ეს იყო, ჩემი მოთხრობა დასრულდა, დიდ მადლობას გიხდით მათ ვინც კითხულობდით, მოგწონდათ და კომენტარებს არ იშურებდით, ვეცდები ახლო მომავალში კვლავ შემოგთავაზოთ რაიმე განსხვავებული და უცხო შინაარსის მოთხრობა........მიყვარხართ
|
