ONE STEP
-კარგი-შუბლზე მაკოცა
დიდი ხანი ვიყავით ასე გაჩუმებულები,ის ჩემს თმებს ეთამაშებოდა მე კი ფიქრებში ვიყავი გართული,ბოლოს მომბეზრდა ასე ყოფნა და დასაძინებლად ავედი იმ იმედით,რომ ჩემს ოჯახს ხვალ სახსალამთს და ჯამრთელს ვნახავდი
შხაპი მივიღე,პიჟამა ჩავიცვი და საბანში გავეხვიე,,დიდი ხანი ვიწრიალე ,რამდენიმე ხანი ვბორგავდი,მაგრამ ვერ ვიძინებდი თითქოს დაღლილი ვიყავი თუმცა თვალებს ვერ ვაძალებდი,რომ დაეხუჭებინათ =დ
უკვე ფანჯრებში სიბნელე ჩამოწვა,სინათლეც ჩაქვრა,ძალიან შემეშინდა,ვიფიქრე ქვემოთ ჩავალ თქო,მაგრამ საშინლად დაიჭექა ამიტომ ადგილიდან არ გავნძრეულვარ,,,საშინელი ამინდი იყო ))
ცოტა ხნის შემდეგ რაღაც ჩურჩული მომესმა,თითქოს მე მეძახდნენო ,ქარს მოჰქონდა ჩემი სახელი,რაღაც ხმაური გავიგე სარდაფიდან ამოვიდა ჭერზე ავიხედე,შემდეგ ფანჯარას მივუახლოვდი გარეთ გავიხედე არაფერი არ ჩანდა ნისლი ჩამოწოლიყო და წვიმაც ცოტათი დამშვიდებულიყო
ისევ ხმები მომესმა,ბოლოს ძაფი გამიწყდა ვეღარ მოვითმინე და კისრისტეხვით პირველ სართულზე ჩავედი...კიბეებს ძნელი ნაბიჯებით მივყვებოდი ხმები უფრო მესმოდა...
-ადამ...-შეშინებულმა დავიძახე
რაღაც კივილი მომესმა გარეთ,უცბად ფანჯარა გაიღო,წუთის წინ დაკეტილი იყო ახლა რა ჯანდაბამ გააღო,ნელ-ნელა მივედი ფანჯარამდე და გავიხედე
-გირმიონა..-ჩუმად ვთქვი მისი სახელი
-გირმიონა---ყვირილი ამიტყდა გარეთ გავვარდი ადამი ძირს ეგდო...სულ სისხლით ამოსვრილი...
გირმიონა ტყეში გავვარდა,ცრემლები წამომივიდა ადამთან მივვარდი..
-ადამ..ადამ...გამოფხიზლდი..გთხოვ..ადამ...ადამმმმ.....-ვყვიროდი გამწარებული-გთხოვთ დამეხმარეთ...სასწრაფო გამოიძახეთ..-გამწარებული ვბღაოდი
ცრემლები მახრჩობდნენ-ადამ...ადამ...ძალიან გთხოვ თვალები გაახილე..ადამ...ადაააააააამ......-შუქის სინათლე ეცემოდა,მეზობელ სახლებში ხალხმა აანთო გარეთ გამოვიდნენ ჩემს ირგვლივ მომრავლდნენ
-გთხოვთ..სასწრაფოში დარეკეთ..გთხოვთ...
.......
პალატაში ვიყავი და ადამს ვუყურებდი..ეძინა გათიშულს..სახე დასახიჩრებული ჰქონდა,რომ ვუყურებდი ტირილს ვიწყებდი...წამოვდექი ფეხზე და აქეთ-იქით სიარული დავიწყე,ფანჯარას მივუახლოვდი სიბნელე იყო...ვერ მოვისვენე ადამთან მივედი და ლოყაზე ვაკოცე...ხელი მოვუჭირე და ტირილი დავიწყე...
შემდგე ტელეფონი მოვიმარჯვე ხელში და მაიკისთვის დარეკვა მინდოდა,მაგრამ უცბად შუქები ჩაქვრა,,სრულიად სიბნელეში ავღმოჩნდი..კარებს მივაგენი და დერეფანში გავედი ,
-გთხოვთ...არის მანდ ვინმე? ექთანი გვესაჭიროება...არის მანდ ვინმე?-კიდევ ერთხელ ვიყვირე
ვიღაცის სუნთქვა მომესმა...
-ვაიმე...გირმიონა...ააააა...-კივილი ამიტყდა ისტერიკული...
გული წასვლაზე მქონდა...დერეფანში ვიყავი ისევ..პალატის კარებს ცავებღაუჭე
-გაააღე კარები...გაააღე..-ფეხს ვარტყავდი იმ იმედით,რომ კარი გამემტვრია
კარის ფანჯარა ჩავამტვრიე და შიგნით შევედი..იქ ადამი აღარ იწვა...
ფანჯარა ჩატეხილი დამხვდა..გარეთ გავიქეცი....ავტოსადგომზე გავედი მანქანები საერთოდ არ ეყენა...დარაჯი დავინახე,რომელიც მკვდარი ეგდო ძირს
ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა,თეთრ ფიგურას მოვკარი თვალი ტყისკენ მიდიოდა მეც გავეკიდეეეე...მაგრამ გზაში წავიქეცი...ხოხიალ-ხოხიალით გირმიონას მივუახლოვდი..მაგრამ ნეტავ მასთან არ მივსულიყავი ...ჩემს წინ საშინელი სურათი წარმომედგინა...გირმიონა ადამს შუაზე გლეჯდა,როგორც ცხოველი...გაშეშებული ვიდექი ვერ ვაზროვნებდი.თავი სიზმარში მეგონა,,,
დავინახე გირმიონამ ადამის გვამი მდინარეში,როგორ მოისროლა როგორც ჩვეულებრივი ნივთი....
ჭკუიდან შევიშალე.ყვირილი ამიტყდაა...
ხეს ვიყავი ამოფარებული,გირმიონას უკან დავუდექი
უკვე სიკვდილისიც აღარ მეშინოდა
-შენ ეს ჩაიდინე...შენ ის მოკალიიიიიიიიი........მკვლელო..ცხოველი ხარ..ცხოველი...რა დაგიშავეთ..ჩვენ ხომ არ გაწამეთ...ხომ არ დაგხმარხეთ...რატომ გააკეთე ეს,...რატომ??-ვყვიროდი გიჟივით ჩემ თავს ვერ ვცნობდი ის კი იცინოდა და მე მიღრენდა
-მომკალიი....არაფერი აღარ მინდა მომკალი...მომკალი..-აქეთ-იქით დავიწყე ბოდიალი..-ჩემს გამო სხვები რატო კვდებიან? რატომ???
-რატომმმმმმ????-უცბად თვალებში დამიბნელდა და გული წამივიდა
მე მეგონა,15-თავამდე ავიდოდი,მაგრამ მოთხრობა დასასრულს უახლოვდება ))
იმედია შემიფასებთ ამ თავს )))
რომ,ვწერდი ტირილი დავიწყე ადამი ჩემი საყვარელი გმირი იყო,მაგრამ უფრო საშიში,რომ გამომსვლოდა მოვკალი :(((
თუ გინდათ,რომ დავდო დღეს ბოლო თავი მაშინ
დ ა ა კ ო მ ე ნ ტ ა რ ე თ
|
