–ეეე წესიერად იარე 

–გაიარე რა

მე როცა შიშმა გამიარა და გამოვერკვიე რა ხდებოდა გიჟივით დავიწყე სიცილი. მერე ჯეკი მომიბრუნდა და გავჩერდი..

–არა დაინახე რა მითხრა? წესიერად იარეო. არ მიმაჩხავლააა?

–        შენ არ დაეჯახეეეე?

–        –მერე წესიერ ადგილზე ვერ დადგება?

–        ნწნწ უზრდელი..))

–        შენ იცი სკეიტზე დგომა?

–        არ მიცდია არასდროს თან არავის უსწავლებია..

–        მაშინ არ მაქ შენი სწავლების ნერვები :დ

–        აუ მასწავლე რა..

–        არ მცალია

–        ო რას აკეთებ რო?

–        ‘’__________’’

–        ფუ გაეთრიე – ვთქვი  და შემოვტრიალდი თუ არა  ზაკი შემეჩეხა.

–        ფრენბურთის თამაში გინდა?

–        აუ არა ხელი მტკივა

–        კარგი მაშინ ისე წავიდეთ რა სტადიონზე..

–        აუ ეხლა აზრი არ აქვს საღამოს გავიდეთ კარგი?

–        კაი

–        ზაკი წავიდა. შეიძლება მუდო გგონივართ მაგრამ მართლა მეზარეოდა. თან მაშინ ერთმა აზრმა გამიელვა. ვიფიქრე ჩემს ოთახში ავალ და  სკაიპით ანას დაველაპარაკებითქო. ასეც მოვიქეცი და ჩემს ოთახში ავედი მაგრამ ინტერნეტი არ იყო. საშინლად გავბნრაზდი და ორ წუთში უკვე ეზოში ვიყავი:

–        ვაიმე ელიზაბედ იცი რომ ინტერნეტი არ არის? ისევ დაგავიწყდა ხო წინასწარ გადახდა.

–        ვაიმე სარა დაწყნარდი. არაფერიც არ დამვიწყებია.. ჩეკი ოთახშია და თუ გინდა შეეგიძლია ნახო ჩემს ჩანთაში დევს..

–        აუ აბა რა ჭირს? არც გუშინ არ იყო და რა არი ეგრეეეეეეეეე

–        მე ნუ მეწუწუნები რა..

–        ჰაჰ კარგი მაშინ წავალ და დავურეკავ!!

–        ნერვები მომეშალა მაგრამ ჩემს თავზე თუ დედაჩემზე ზუსტად ვერ გეტყვით. მაშინვე სახლში ავედი და ტელეფონი დავიჭირე ხელში მაგრამ კვლავ ქვემოთ მომიხდა ჩამოსვლა:

–        Oh.., shit .. ტელეფონი არ მუშაობს და სანამ რამეს იყიდიდე შეამოწმეხოლმე ქალბატონო ელიზაბედ რა.. თუ გინდა მაინცდამაინც გამოვყრუვდე სახლში დებილივით ჯდომისგან და გავგიჟდე..

–        ცოფებს ნუ ყრი ინტერნეტკაფეში წადი რა.

–        დიახაც წავალ აქ მაინც არასდროს არის ის რაც მე მჭირდება ხოლმე.

–        მოიცა სანამ წახვალ ჩემთან  შედი და იქედან დარეკე. იქნებ გამოგივიდეს )) – დამეხმარა ჩემი უსაყვარლესი ჯენიფერი. რომელიც დედაჩემისგან განსხვავებით უკვე სიგიჟემდე მიყვარდა.

–        მადლობა ჩემო საყვარელო. შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა ამ საგიჟეთში–ჩავეხუტე ჯენიფერს და დედაჩემს გველის თვალებით შევხედე. როგორც ჩანს წყენა სახეზე ჯერ კიდევ არ გადასვლოდა მაგრამ სიმშვიდეს ინარჩუნებდა . მოკლედ დედაჩემს სისხლი გავუშრე დაბადებიდან სულ შარებში ვეხვეოდი და ის სულ მიცავდა მაგრამ მაინც ყოველთვის აგრესიული ვიყავი მის მიმართ და ყოველთვის ვეუხეშებოდი. თითქოს მაღიზიანებდა. ამ ფიქრებში ვიყავი და ის ის იყო კვლავ თავი დამნაშავედ უნდა მეგრძნო რომ ჯენიფერის სახლში შევედი და ტელეფონი ავიღე. ჯანდაბა არც ეს მუშაობდა. ტელეფონი დავახეთქე და ყოველგვარი ჩივილის გარეშე ინტერნეტკაფეში გავიქეცი. დანიშნულების ადგილს რომ მივუახლოვდი ყვირილის ხმა შემომესმა. ინტერნეტი იქაც არ იყო. გაბრაზებული წავედი დას სტადიონზე გოგოებს მივუჯექი გვერდით ისე რომ ხმა არ ამომიღია. გამარჯობაც კი არ მითქვამს დავჯექი დებილივით და დავწყე ფიქრი.

მერე ცოტა გავხალისდი და ბურთის თამაშიც დავიწყე. საღამოს კი გვიანობამდე ‘’ბირჟაზე’’ ვიყავით. მხოლოდ გვიან მოვაბიჯებდით მე და ზაკი სიცილით. მოვაბიჯებდით კი არა მთვრალებივით დავდიოდით და ერთმანეთს ხელს ვკრავდით და მერე ვიცინოდით. მერე ხელი მკრა და ზედმეტი მოუვიდა. წავიქეცი..