ბედისწერა♥
მეცხრე თავი
მისმა ხმამ გამაღვიძა: -ელენა გაიღვიძე უკვე თორმეტი საათია ალბად გშია, სანამ შენ გეძინა მე ხალხს ვკლავდი. თან იცინის.
-ეს არაა სასაცილო(მე) გავუღიმე მზის შუქზე პირვლად ვხედავდი მის სახეს, ახლა უფრო ლამაზი და თვალისმომჭრელი იყო, და ათასჯერ უფრო მეტად შემიყვადა. -ახლა უნდა წავიდე, მშობლები მიკითხავდნენ, ისე შენ სად გეძინა წუხელ? -შენს გვერდით, მაგრამ შენ ეს ვერც კი გაიგე, კაი არაუშავს ჩაიცვი და ადექი -ხო მალე უნდა წავიდე.
წამოვედი მისი სახლიდა, მართალია გამომშვიდობება არ მნდოდა, იმედი მქონდა დღეს კიდევ ვნახავდი მაგრამ არ ვიცოდი თავი დამეიმედებინა თუ არა. სახლში მისულს აუცილებლად მკითხავდნენ თუ სად გავათენე ღამე მე კი არ ვიცოდი რა მეთქვა, მაგრამ არ მაინტერესებსდა მათი რეაქცია, იმანაც გამიელვა თავში რომ ეს ამბავი მთთვინ უნდა მეთქვა, რადგან არ ვიცოდი ოდემდე მომიწევდა დამალვა, ადრე თუ გვიან კი ყველაფერს გაიგებდნენ, მათი რეაქციის მეშინობა, არ მინდოდა მასთან დაშორება. როგორც იქნა მივადექი სახლს.
როცა ბინაში შევედი დედა დამხვდა მკაცრი სახე ქონდა მივესალმე და გვერდი ავუარე. მან მკლვშიმაგრად მომკიდა ხელი მომატრიალა და სახეში გამარტყა. ცოტა არ იყო გავბრაზდი არ ვიცოდი ეს რით დავიმსახურე,
მან სურათები დამიყარა წინ, როცა დავხედე მათ გამახსენდა გუშინ უცნაური ჩხაკუნის ხმა, თურმე ვიღაცას სურათი გადაუღია შემთვის და ეს ფოტოები დედაჩემისთვის მიუცია. ამას არ ველოდი, დედამ მიყვირა: -არ დაგიწყებ იმის გამოკითხვას სად იყავი გუშინ და რას აკეთებდი ეს ისედაც ნათელია, მე ქალიშვილი იმისთვის არ გამიზრდია რომ ვიღაც მკვლელთან დაიჭიროს საქმე. მივხვდი რომ სიმართლის თქმის დრო მოვიდა: -ის ვიღაც არაა და ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია და შენს მოგიწევს პატივი სცე. -საკუთარ დედაც იმ უბადრუკის გამო უყვირი? -მასზე რომ ლაპარაკობ სიტყვები შეარჩიე შენ არაფერი იცი მის შესახებ, მისი სულის და მისი ცხოვრების შესახებ, შენ არ გაქვს უფლება ის განსაჯო.
-გაჩუმდი, მამაშენიც გაბრაზებულია, ახლა სამსახურშია და იმიტომ ვერ ახერხებს შენთან საუბარს რომ მოვა გასწავლის ჭკუას. მანამდე კი გარეთ ვეღარ გახვალ -შენ არ გაქვს უფლება სახლში ჩამკეტო და მას დამაშორო მე ის მიყვარს. -როგორც ვიტყვი ისე იქნება. გაქცევა ვცადე მაგრამ არ გამიშვა ოთახში შემაგდო და ჩამკეტა, რომ მიდიოდა მომაძახა: -ამას შენთვის ვაკეთებ. გავბრაზდი, მიჭირდა იმის გაცნობიერება რომ მას ვერ ვნახავდი, მტკიოდა გული, კივილი მინდოდა მინდოდა მისთვის დამეძახა და შველა მეთხოვა მაგრამ არ შემეძლო, დედაჩემმა სკოლაში წასვლის უფლებაც კი არ მომცა ერთი კვირა აქ უნდა ვმჯდარიყავი, არ ვიცოდი ერთი კვირა მის გარეშე როგოგორ უნდა გამეძლო, ნერვები მეშლებოდა და ხმამაღლა ვტიროდი,
ცუდად ვიყავი რადგან ჩემი არავის ესმოდა. შემდეგ წამოვწექი და მასზე დავიწყე ფიქრი და თურმე ჩამძინებია. რომ გავიღვიძე ღამის ორი სააათი იყო, და ჩემს საწოლთან ის იჯდა, თავიდან მეგონა რომ მეჩვენებოდა მაგრამ როცა ხელით შევეხე მივხვდი რომ სიზმარში არ ვიყავი ჩავეხუტე ტირილი ამივარდა, მან მითხრა რომ ყველაფერი იცოდა, ამდროს ჩემ კარებზე კაკუნის ხმა გავიგე, მას ვუთხარი რომ საწოლის ქვემოთ დამალულიყო, კარი გავაღე და ისეთი სახე მოვიღე თითქოს ახალი გაღვიძებული ვიყავი. დედა შემოვიდა და ოთახს თვალი მოავლო ისე თითქოს ვიღაცას ეძებდა, რომ ვერავინ ნახა შემომხედა და გავიდა. მე ვიცოდი რომ ამ ყველაფერს ის საწოლის ქვემოდან ადევნებდა თვალს მივხვდი ის მომენტი გამეორდა რაც მის ბავშვობაში ოღონდ განსხვავება ის იყო რომ არავინ მოუკლავს, ძირს დავიხარე მის სანახავად და სათქმელად რომ გამოსულიყო, ის ხმას არ მცემდე უეცრად გამოვარდა ყელში მომიჭირა ხელი და კედელზე მიმაყუდა თითქოს ჩემს მოკვლას ცდილობს, მის თვალებში ცრემლები დავინახე,:
-გთხოვ გაჩერდი ეს მე ვარ ელენა, არ მომკლა გთხოვ.(მე) უეცრად მისი სახე დამშვიდდა და შერცხვენილმა შემომხედა მე მივხვდი რაშიც იყო საქმე, მას მისი ბავშვობა წარმოუდგა თვალწინ, ჩავეხუტე და დამშვიდება ვცადე, ბოდიშებს მიხდიდა, მთხოვდა რომ მეპატიებინა, საპატიებელი კი არაფერი იყო, მე მისი კარგად მესმოდა. გამთენიისას წავიდა ფანჯრიდან გადავიდა, მე კი დამტოვა... ხუთი დღე გავიდა მას შემდეგ და მე ის აღარ მინახავს, შეიძლება ღამე მოსულიყო ჩემთან მაგრამ მე არ გამიგია, ოთახიდან მაინც არ მიშვებდნენ, ძალიან მენატრებოდა უკვე არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა რომ მენახა, გაცევა ერთადერთი საშუალება იყოდა ასეც მოვიქეცი.
შაბათ საღამოს ჩემი ნივთები მოვაგროვე ფული ავიღე და გადავწყვიტე ფანჯრიდან გავპარულიყავი და მასთან წავსულიყავი, ჩემი ახლობლების დანახვაც არ მინდოდა. ასეც მოვიქეცი გამიჭირდა გადასვლა მაგრამ მოვახერხე, გზა ბუნდოვნად მაგრამ მახსოვდა, მივრბოდი მაგამ დაღლას ვერ ვგრძნობდი,
ის მაძლებინებდა რომ მას ვნახავდი, სახლიც გამოჩნდა სწრაფად შევირბინე კარი გავაღე, მისი ითახში შევედი ის ფანჯარასთან იდგა და იყურებოდა, მე მოულოდნელად მივედი მოვეხვიე და ვაკოცე,
გაოგნებული მიყურებდა, ვხუტებოდი ხელს არ ვუშვებდი ვეუბნებოდი რომ მიყვარდა და მჭირდებოდა. მან ხელში ამიყვანა და ფრთხილად საწოლზე დამაწვინა, თან შემეკითხა:
-ელენა რას აკეთებ? -იმას რაც აქმდეც უნდა გამეკეთებინა -მაგრამ ეს ხომ სენ არასდროს......... -ხო ვიცი.
-გინდა შენთვის პირველი ვიყო? ამ კითხვამ დამაბნია ახლა ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი მაგრად ჩავეხუტე და ვუთხარი რომ კი. დილას რომ გამეღვიძა პირველად მისი სახე დავინახე ,
მასე ეძინა, ისე ტკბილად რომ გაღვიძება ვერ გავბედე, რომ ჩავეხუტე, ხელები მაგრად შემოვხვიე და მეც დავიძინე. როცა გავიღვიძე ჩემს გვედით ვეღარ დავინახე შემეშინდა. მაგრამ ის ოთახში შემოვიდადა
მომესალმა ისე თითქოს ჯერ არ ვნახე. მითხრა რომ წუხანდელის გამო გონს ჯერ ვერ მოსულა. მე კი ვუთხარი რომ ამაზე საუბარი არ მინდოდა რადგან ცოტა მრცხვენოდა,
ისიც დამთანხმდა, მთელი დღე მასთან ვიყავი. სანამ ერთი ამბავი არ მოხდა რამაც შეცალა ჩემი ცხოვრება არა უკეთესობის არამედ უარესობისკენ, დამინგრია ოცნებები და მომავალი.........................................
აბა ბავშვებო მოგეწონათ??!!!..მხოლოდ ერთი თავი დარჩა და კომენტარები დაწერეთ....:))) თორემ გარ ავდებ შემდეგ თავს :))!!!
|
