თავი 5/6 ნელ-ნელა დავიშალეთ,ახლა ბიოლოგიის გაკვეთილი გვქონდა...ვიფიქრე,მოვიმიზეზებ,ვითომ ცუდად ვარ თქო,...მაგრამ მაინც ჯანდაბას ბოლო გაკვეთილიააა და მივალ თქო-გავიფიქრე გულში და მისტერ ბენერის კაბინეტში შევედი. -ოჰჰჰ,მოხარული ვარ,რომ როგორც იქნა,დაგვაფასეთ თქვენი გამოჩენით,მის უესლი.-ირონიული შენიშვნა მომცა მისტერ ბენერმა. გაწითლებულმა დავიკავე ჩემი ადგილი... მხოლოდ გაკვეთილის ბოლოს შევნიშნე,რომ გვერდით უცცნობი ბიჭი მეჯდა,გაკვირვებული მიყურებდა და თვალები მტრულად უელავდა... მთელმა დილამ თითქოს წამში გაირბინა.. დღის ბოლოს მანქანისკენ მიმავალი,ოდნავ დავსველდი...ამჯერად საჭესთან მე დავჯექი...უკანახედვის სარკიდან თვალი მოვკარი იმ უცნაურ ბიჭს,რომელიც ბიოლოგიის გაკვეთილზე იჯდა ჩემს გვერდით..თვალი გავუსწორე,ვერცხლისფერ მანქანას მიყუდებულიყო და თვალს მადევნებდა... ..... სახლში ნელა სვლით წავედი,გაბრაზებილი მთელი გზა ჩემთვის გულში ვბურტყუნებდი.. სახლში მისვლისას,კამერონი სარეცხს ფენდა =დ სამზარეულოში შეევედი,დღეს ჩემი ჯერი იყო,მემკვიდრეობით მე გადმომეცემოდა სადილის მომზადება.. სადილად ცხარედ შეკაზმული ქათამი იყო..ხელები დავიბანე,მაგიდას მივუჯექით და ჭამა დავიწყეთ..უხმოდ ვჭამდით მე და მაიკი..და ხანდახან ეჭვისთვალით შევხედავდით ერთმანეთს... ....
მომდევნო დილას სკოლაში უფრო დაწყნარებულად და მშვიდად მივედი,..რადგან წინა ღამით არაფერი მომხდარა... ბავშვები ერთად შეკრებილიყვნენ და ერთმანეთს ეკამათებოდნენ.. უხმოდ და უპრობლემოდ გავუარე მათ და შენობაში შევედი... მეოთხე სართულზე ავედი,საკლასო ოთახში შევედი და შვებით ამოვისუნთქე...მისტერ ბენერი რიგებს შორის დადიოდა და ყოველ მერხზე თითო ფურცლებს, სასაგნე მინების კოლოფს და მიკროსკოფს დგამდა..გაკვეთილის დაწყებამდე რამდენიმე წუთი იყო დარჩენილი,ამიტომ მოსწავლეები უდარდელად ლაყბობდნენ..რვეულის ყდაზე რაღაცეების ვჯღაბნიდი,უცბად მკაფიოდ გავიგონე,როგორ გასწიეს სკამი ჩემ გვერდით,მაგრამ რაღაცეების ჯღაბვნა არ შემიწყვეტია და არც გვერდზე გამიხედავს...ჩემთვის გართული ვიჯექი და ვხატავდი.. -გამარჯობა-მომესმა დაბალი,ნაზი ხმა. გავიხედე და ის უცნაური ბიჭი დავინახე...რამოდენიმე წუთი გაშტერებული მივშტერებოდი...-მე ადამი მქვია-განაგრძო ბიჭმა-გუშინ მოგკარი თვალი.შენ ალბათ ელის უესლი ხარ. -ჩემი სახელი..საიდან..იცი?-
-ჰაჰ..შენი სახელი აქ ყველამ იცის.-
უხერხულად დავიმანჭე,არადა ასე იყო,ალბათ ამ საშინელი სახლის გამო... -ესეიგი,ყველამ იცის ,რომ იმ საშინელ სახლში ვცხოვრობ არა? -როგორ არა,ეგ სახლი დაწყვევლილია...სანამ ააშებდნენ მაგ შენობას საუკუნეების წინ დიდი ფერმა იყო სადაც მონები მუშაობდნენ...მათი ბaტონი იოჰან კლაუდი იყო და მონებით ვაჭრობდა პატარებითაც...ბავსვებს ამუშავებდა და აშიმშილებდა,ამის შემდეგ პატარა გოგონა გარდაიცვალა ამ წამების შედეგად და იმა დგილას დაასაფლავეს სადაც ახლა შენი სახლი დგას..შემდეგ იქ აააშენეს დიდი სახლი და ყველა ვინც იქ მოხვდა ცოცხალი აღარ დაბრუუნებულა...დაწყევლილია სახლი....უბრალოდ ლეგენდა...ლუსიანას ისტორიაში წავიკითხე მაგრამ ლეეგენდა არ დაუჯერო-შეეცადე დავემშვიდებინე... -მაშინებ?-მე. -არა უბრალოდ ლეეგენდა ბევრს ჯერა უმეტესობას კი ჰგონია,რომ მკვლელი ადამიანია და არა მკვდარი არსება...-გაეცინა. რაღაცის თქმა მინდოდა,თუმცა ზარი დაირეკა და ბავშვებიც მიუხსდნენ ადგილებს... -წიგნები შეინახეთ,თუ შეიძლება და მუშაობა დაიწყეთ-გვანიშნა მისტერ ბენერმა. ლაბორატორიული სამუშაო ცოტა დამაღლელი გამოჩნდა,მაგრამ მე და ადამმა პირველები მოვრჩით...და მაღალი შეფასებაც მივიღეთ... -ჩემმა მონაყოლმა ხომ არ შეგაშინა?-მზრუნველად მკითხა. -არა..უბრალოდ..არა მგონია სერიული მკვლელი იყოს ადამიანი..რადგან ყოველ ღამით სახლში უცნაური მოვლენები ხდება..და სადაცაა ჭკუაზე შევიშლები..მას რას სურს?-მე. -ვის?-ადამი. -მკვლელს რა სსურს? რატომ კლავს ამდენ ადამიანს?-მე. -შურს ძიობს-დამაჯერებლად თქვა ადდამმა და ფანჯარაში გაიხედა. სახლში მისვლისას,დედა არ დაგხვდა,მაგრამ წერილი დაგვიტოვა...სულ ამ გოგონაზე ვფიქრობდი..ვფიქრობდი..თავიდან ვერ ამოვიგდე...მაიკსაც სადღაც ეჩქარებოდა ეტყობა.. -სადმე გეჩქარება?-მე. -ხო,რაღაც საქმე მაქვს...მარტო,რომ დაგტოვო ხომ არ გეშინია?-მაიკი. -არა.არა.....რისი უნდა მეშინოდეს..კარგი რა...-ტყუილი არასდროს მეხერხებოდა,თუმცა ახლა რაც შეიძლება დამაჯერებლად წარმოვთქვი. -კარგი,თუ რამეა დამირეკე...-გამაფრთხილა მზრუნველი ტონით. ცოტა ხანში მაიკიც წავიდა და სახლში მარტო დავრჩი....ტუჩს ვიკვნეტდი ცუდად,რომ არ გავმხდარიყავი...უქმად ვიჯექი ჭურჭელი გავრეცხე თუ არა მასინვე ჰოლში შევედი ,დიდხანს ვიდექი ასე ქანდაკებასავით გაქვავებული.,სახეზე ფერი არ მედო...მეშინოდა მართლა მეშინოდა მისი გამოჩენა...უცბად სამზარულოდან ხმა მომესმა,.გამოვფხიზლდი და ოთახში შევედი ჭიქა იყო გადმოვარდნილი და შუშები მოფანტულიყო... უნებურად გამეღიმა... -აქ ხარ? ახლავე დამენახე..მალე...გამოჩნდი..თუ ჩემი მოკვლა გინდა მაშინ დავამთავროთ მალე საქმე...გამოჩნდი..-ვყვიროდი გამწარებული. -შენ პატარა გოგონა ხარ და ვერ შემაშინებ..გამოჩნდი..გამოჩნდიიიი -ვიყვირე ისე,რომ ყელი ჩამეხლიცა... უცბად კარის სახელურის ხმა მომესმა გავექანე და კარები ღია დამხვდა.. თეთრი ფიგურა წინ მირბოდა.... -მოიცადე..მოიცადე..-მას გავეკიდე... ტყეში შევედი და მივსვდევდი..უცბად ერთ ადგილას გაშეშდა,მეც გავჩერდი ერთ ადგილას შემოტრიალდა დამე მომაჩერდა…მიღრენდა..არაფრისმთქმელი თვალებით მიყურებდა...სახეზე ფერი წამივიდა,გულში ვფიქრობდი:გავიქცე ახლა თუ არა?! გული ამოხეთქვაზე მქონდა,ბოლოს უკან დავიხიე და ელვისუსწრაფესად გავიქეცი..უკან გახედვა ვერ გავბედე...ვიცი,რომ მომსდევდა....ოფლში დავცურავდი...უცბად ჟოლოს მცენარის ეკლებს წამოვკარი ფეხი და დავეცი..ეკლები შემესო...და ვკოჭლობდი...სული მე მომიახლოვდა,პირიდან კივილი აღმომხდა... -რა გინდა? რატომ კლავ ადამიანებს..-ხოხვა ხოხვით უკან ვიხეოდი. ის კიდევ მიღრენდა,ერთი სული ჰქონდა როდის მომკლავდა... ფეხზე წამოვიწიე და შეძლებისდაგვარად მივრბოდი...)) ის კიდე გაჩერებული იყო,ვიცოდი მაინც დამეწეოდა და მომკლავდა,მაგრამ მე მაინც გამწარებული მივრბოდი... ვკოჭლობდი და ფეხი მეწვოდა...)) უეცრად თვალებში დამიბნელდა,უკნიდან რაღაც ტკვიილი ვიგრძენი თითქოს ცხოველმა შუაზე გამგლიჯაო ))) მუხლებზე დავიჩოქე და ძირს დავეცი...სულს გავხედე დავინახე,როგორ იცინოდა....
პირიდან მხოლოდ ეს სიტყვები აღმომხდა:მე შენ არ მომიკლიხარ...ჩემგან რა გინდა? აუ არ ვიცი როგორი თავია,მაგრამ შეაფასეთ..!!! მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ თ !!! თუ ამ თავს 7 კომენტარი მოუგროვდება შემდეგ თავს დღესვდე დავდებ და საშიშაც ))
