თავი 7
თვალები,რომ გავახილე ერთ მყუდრო ოთახში ავღმოჩნდი,ყველაფერი მტკიოდა,თავი წამოვწიე და უცბად ტკივილმა გამიელვა
-არ გაინძრე-ნაცნობი ხმა მომესმა ოთახის კუთხიდან,ჩრდილიდან ფიგურა გამოიკვეთა და ბოლოს ადამი დავინახე
-ადამ...-მე.
-როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ?-ადამი.
-ცუდად,თავი მტკივა,ზურგიც,გვერდებიც..ყველაფერი..-წუწუნი დავიწყე.
-მალე გამოჯამრთელდები ახლა საუზმეს მოგიტან არ ინერვიულო-ადამი.
-მოიცადე ადამ,აქ რა მინდა? ან სული? გირმიონა (სული) მას ხო ჩემი მოკვლა უნდოდა? -მე.
-ხო,შენი მოკვლა უნდოდა,მაგრამ მე გიპოვე-ადამი.
-ტყეში რა გინდოდა?-მე,
-....-თვალი ამარიდა.
 -მიპასუხე..გთხოვ..-მე,
-შენ გითვალთვალებდი..ვიცოდი,რომ რამეს მოიმოქმედებდი რადგან სკოლაში შეშფოთებული მომეჩვენე..-ადამი.
-...-ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ ამოვღერღე-მადლობა ადამ,დიდი მადლობა -ნაზად გავუღიმე.
-არაფრის,ახლა დაისვენე შენი ოჯახი გაფრთხილებული მყავს ვუთხარი პროექტზე ვმუშაობთ თქო,ამიტომ ამაზე არ იდარდო ახლა კი საუზმეს მოგიტან შემდეგ კი ცოტა წაუძინე-ადამი.
-მოიცადე,გირმიონა შენ თავს არ დაგესხა?-მე.
-გირმიონა წასული იყო,როცა შენ გულწასული გიპოვე-ახლავე მოვალ-ოთახიდან გავიდა თუ არა ადამი,ფიქრებში გადავეშვი..
რამოდენიმე წუთის შემდეგ ადამიც დაბრუნდა და საუზმეც მომიტანა..მაგრამ პირი არაფრისთვის არ დამიკარებია..
-კარგი,მაშინ ახლა წაიძინე-ადამი.
-მოიცადე,არ წახვიდე,მეშინია მარტო დარჩენის..-მე,
-კარგი,მაშინ გვერდით მოგიწვები-ადამი გევრდით მომიწვა მე კი მის მკერდზე ჩამეძინა
დილით დაზაფულს გამომეღვიძა,რაღაც საშინელი სიზმარი დამესიზმრა თითქოს მე ვიყავი გირმიონა და ჩემს მეგობრებს ვკლავდი რაღაც უაზრო და გაუგებარი სიზმარი იყო
გვერდზე მივიხედე ადამი არ იწვა,ალბათ ქვევით ჩავიდა-თქო გავფიიქრე და მეც კიბეებს ჩავუყევი,თავი ისე აღარ მაწუხებდა როგორც გუშინ.
-უკვე გაიღვიძე?-ადამი მომიახლოვდა,გამათბობელი ჩაერთო-მეგონა გვიან გაიღვიძებდი? ისე ტკბილად გეძინა
-დილას ასე ვარ მიჩვეული დიდხანს არ მიყვარს წაძინება-დღეს სკოლაში არ მიდიხარ?-მე,
-მარტო ვერ დაგტოვებდი-ადამი,
-რატო შემეძლო სახლში წავსულიყავი-მე.
-ჭკუა კიდევ ვერ ისწავლე? ხო იქ წახვიდოდი და შენი სიცოცხლე კიდევ საფრთხის ქვეშ იქნებოდა.ის სახლი საშიშია შენთვის
-თუ საჭიროა აქაც მოგვაგნებს გირმიონა-ცინიკურად გავიცინე.
-ხო მართალი ხარ-ადამი.
...
საღამო ახლოვდებოდა,მამას დავურეკე და მოვიკითხე
-როგორ ხარ მა?-მე.
-კარგად შვილო,ახლა მინდოდა შენთან დარეკვა-სამსახურიდან მოვდივარ,სახლში მივალ დავისვენებ ცოტა-მამა,
-არა,ძალიან გთხოვ სახლში არ წახვიდე-მე.
-რატომ?-მამა.
-აა...არ მინდა რამე მოგივიდეს...-მე.
-ნუ ნერვიულობ შვილო-გაეცინა-ყველაფერი კარგად იქნება,იმ მანიაკს დაიჭერენ და ქალაქიც ამოისუნთქავს-მამა.
-ხო მანიაკი?-ჩუმად ვთქვი.
ტელეფონი დავკიდე თუ არა ქურთუკს წავავლე ხელი და კარების სახელური გავაღე,
-სად მიდიხარ?-უკნიდან ხმა მომესმა.
-სახლში,-მე,
-არა,არა დღეს აქ დარჩები იქ საშიშია ყოფნა-ადამი,’
-კი,მაგრამ ჩემი მშობლები ან მაიკლი? რა ვუყო იმათ?-მე,
-შენ არ ინერვიულო,მე წავალ შენს სახლში და მამაშენს ვუთვალთვალებ თუ რამე მოხდება შეგატყობინებ.
-არ მინდა შეგაწუხო ადამ,-სახელურს დავავლე ხელი,მაგრამ ხელი დამადო და თქვა-არაფერსაც არ მაწუხებ (თვითონ გააღო კარები და გავიდა)
კარებთან ვიდექი,სანამ მანქანა არ გაუჩინარდა
სახლში მარტო დავრჩი,შიშისგან არ ვიცოდი რა მექნა..ტელევიზორი ჩავრთე უაზროდ მივშტერებოდი ეკრანს...
უცბად შუქები ჩაქვრა,სიბნელე იყო...კარების სახელურის ხმა გაისმა...
-ადამ შენ ხარ?-გული ამიჩქარდა.
უცებ ფანჯარა ჩატყდა პანიკაში ჩავვარდი და ისტერიკული კივილი ამივარდა,გამწარებული ვტიროდი და ვკიოდი-ადამ,ადამ..-კიდევ დავიყვირე
ვიცოდი,რომ ადამი არ იყო...მტვრევის ხმა ისმოდა...ოთახებიდან ისმოდა ხმები...რაღაც საშინელება დამემართა,სახლიდან გამოვვარდი გავიქეცი არ ვიცი სად მივრბოდი ან რას ვშრებოდი? მაგრამ ახლა თავის დაღწევის მეტი არაფერი მინდოდა...რაღაც ხმები ჩამსმოდა ყურში..უკან მივიხედე და ის გოოგნა დავინახე გირმიონა..დავინახე..მომსდევდა ისევ ისევ მომსდევდა...არ მოისვენებს სანამ მე არ გამადანგურებს,..
მთვარის შუქზე გავედი ,ტყეს გავცილდი ავტოსადგომს მივადექი დაცარიელებული იყო ....უკან მივიხედე სული აღარსაც ჩანდა...
მაგრამ რაღაც ჩურჩული მომესმა და ნაბიჯებს ავუჩქარე ისევ სირბილი დავიწყე და უცბად ძირს დავეცი..ძალა გამომელია..ყველაფერი ამეწვა...
იმედია მოგეწონათ ეს თავი
შემდეგი თავი შევეცდები საშიშიც იყოს და რომანტიულიც
მაინტერესებს თქვენი აზრი
დ ა ა კ ო მ ე ნ ტ ა რ ე თ
|
